اگر خواست مولایم نبود هر آینه مانند بازشکاری بر سر شما فرود می‌آمدم...
حضرت ابوالفضل العباس علیه‌السلام هشتم ذیحجه سال ۶۰ هجری قمری و زمانی که قافله امام حسین علیه‌السلام قصد ترک مکه مکرمه را داشت، خطبه‌ای در ستایش از سیدالشهدا (علیه السلام) ایراد فرمود.
بنام خداوند بخشنده مهربان
سپاس خدای را که بیت الله را با قدوم پدرش ( امام حسین علیه‌السلام) مشرف کرد؛ کسی که دیروز بیت بود،امروز قبله گردید.
ای ناسپاسان گناهکار آیا راه بیت را بر امام نیکوکاران می‌بندید؟ چه کسی سزاوارتر به این بیت است از دیگر موجودات؟ و چه کسی نزدیکترین به این خانه است؟
اگر حکمت های خداوند بلند مرتبه نبود و اسرار بالا و امتحانات موجودات نبود، همانا بیت به سوی ایشان پرواز می‌کرد؛ قبل از اینکه مردم حجر را لمس کنند، حجر دستانش را استلام می‌کند.
اگر خواست مولای من که خواست خداوند رحمن است نبود هر آینه بر سر شما مانند بازِ شکاری که بر گنجشکان فرود می‌آید نازل می‌شدم.
آیا قومی را که مرگ را در کودکی به بازی می گرفتند می ترسانید، در حالی که الان در مردانگی قرار دارند. همه جانم فدای آقا و مولای همه موجودات.
هیهات؛ بنگرید سزاوار است از چه کسی پیروی کنید، به کسی که شراب می‌نوشد یا کسی که صاحب حوض و کوثر است؛
کسی که در خانه وحی و قرآن است یا کسی که در بیتش اسباب لهو و نجاست است؛
و یا کسی که در خانه اش نزول آیات و آیه تطهیر است.
شما در غلطی واقع شدید که قریش واقع شدند. چرا که اراده قتل پیامبر صلی الله علیه و آله را کردند و شما اراده قتل پسر دختر پیامبرتان را و این حیله برای ایشان تا وقتی امیرالمؤمنین علیه السلام زنده بود ممکن نشد.
پس چگونه ممکن است کشتن ابا عبدالله الحسین علیه السلام تا وقتی که من زنده‌ام؟
بیایید تا به راهش آگاهتان کنم؛ پس مبادرت به کشتن من کنید، و گردنم را بزنید تا به مقصودتان برسید.
خدا شما را به مقصودتان نرساند و عمرتان و فرزندانتان را کوتاه کند و لعنت خدا بر شما و پدرانتان باد.
